XLVI

Spojrzyj w otchłań przed tobą,

Nic na ciebie nie czeka na drugim Styksu brzegu. 

Ni kary nie ma, ni nagrody, 

Ni na przebaczenie nadziei, 

Ni zadośćuczynienia prospektu. 

I kiedy się stoczysz w otchłań pustoty, 

Kiedy w głąb czaszki zaglądać będą oczy, 

I plugawego życia twa iskra gasnąc z ostatnią posoki sączącą się kroplą,

Przez zbezczeszczonej duszy, ranę za czyn człowieka niegodny. 

Usłyszysz szept mój: Bądź przeklęty i zapomniany!

2014-10-23

XLV

Dola moja znika mi z oczu a ja gnam za nią 

W pogoni za czymś czego schwycić nie zdołamy. 

Dusza nasza objawia się w gonie radością kosmiczną zwabiona 

I lśniąc gwieździście oświetla nam drogę. 

A my przemierzamy bezkresy 

W zapamiętaniu bez opamiętania. 

I nie zaskoczy nas Ciemność, 

Bo na firmamencie gwiazdy już będą rozświetlać nam drogę.

I pogoni kres nastąpić nie może. 

Gdy raz z cielesnych okowów zerwane 

Już nie wrócą na smycze naszych pragnień charty kochane. 

2014-10-02