XLVII

Kotwico moja przewspaniała 

Tak pragnę żebyś przerdzewiała,

Lecz ty wykuta jesteś z mego ducha 

Nie poddasz się żadnym siłą władzy.

Wicher mi żagle wzdęte zrywa,

Maszt w łuk wygięty grzmi wniebogłosy.

A ty mnie w piachach płycizn, bezpiecznych naszych, trzymasz. 

Twój łańcuch wykuty z tytanu moich leków,

I zerwać go nie ma siły wola krucha.

I na mieliźnie naszej grzęznę,
I z każdą sekundą rozpaczliwą
Po co się szarpać zapominam.

Z każdym rozprutym płótnem,

Mniej się w żądz pokusach miotam.